Biologische tuinder dilemma's
Ja, daar sta je dan. In de moestuin de grond klaar te maken voor de winter. Groenteplanten die geen vruchten meer geven eruit en de grond onkruid-vrij maken zodat de groenbemesting er deze winter zijn werk kan doen.
Marian en ik waren gezellig aan het praten over alledaagse dingen toen ik opeens wegzakte in de grond. Hierbij slaakte ik uiteraard een klein gilletje. De hoofdtuinder Luuk kwam meteen kijken wat er aan de hand was. Ik was in een konijnenhol gaan staan.
Een konijnen hol, een nachtmerrie voor de biologische tuinder. Ik vroeg aan Luuk wat hij wilde dat ik ermee ging doen. Hij vroeg of ik dit wilde uitgraven tot het einde om te zien wat voor een hol het was. Uiteraard wilde ik dat wel. Een onderbreking van de taak waar we mee bezig waren vond ik wel aantrekkelijk, aangezien er zich een blaar in mijn handpalm aan het vormen was.
Er leek geen einde aan het hol te komen, het werd steeds dieper en ik haalde op een gegeven moment de zandlaag die onder de aardelaag zit, naar boven. Het was een mooi gegraven gang, die ik wild aan het afbreken was. Hoe bijzonder het ook was, ik was vastbesloten het einde van het hol te vinden. Na een bijna 1,5 meter lange gang te hebben gevolgd die steeds dieper werd, was het einde aan zicht.
Een holletje. Ongeveer 1 meter diep, als het niet dieper was. Een holletje met nest materiaal. Onze eerste reactie was: "een oud nestje, wat schattig".
Echter vond Luuk dit natuurlijk een stuk minder schattig. Een nest met wilde konijnen kan zo 5 jongen bevatten. Als dat vrolijk rondhuppelt in jouw moestuin waar je van moet leven en de kost mee verdient....je begrijpt waar ik naartoe wil. Een paradijs voor het konijn, een nachtmerrie voor de tuinder. Op het moment dat we aan het bespreken waren wat we ermee gingen doen zagen Luuk en ik iets bewegen. Ja hoor, er leefde nog iets in dat nestje. Je zag kleine oortjes in het donkere holletje bewegen. Mijn eerste reactie was "OH wat lief!!!", maar hier reageerde Luuk wat minder enthousiast op. De twee keuzes waren: nek omdraaien of in het bos zetten met grote kans dat een buizerd ze diezelfde avond nog te pakken had. Ik kreeg meteen kippenvel. Die schattige kleine pluizenbolletjes aan hun lot overlaten was voor mij geen optie. "Dan neem ik ze mee", zei ik resoluut, zonder überhaupt over mijn vervolgstappen na te denken. Luuk had een keer eerder de dierenbescherming gebeld en deze had ze toen opgehaald, maar omdat de tuin ging sluiten was dat geen optie mee. Dus wij de kleintjes uit hun nestje gehaald en in een kratje gedaan. Even was ik bang dat het een nest van 10 konijnen zou zijn, het zal je maar overkomen. Maar gelukkig waren het twee hele kleine schattige bruine konijntjes die in je handpalm zouden passen.
Na drie keer doorverbonden te zijn met onder andere dierenopvanghuizen en de dierenambulance kreeg ik eindelijk medewerking van het huisdieren meldpunt. Zij namen ze met liefde mee en zouden ze naar Nijkerkerveen brengen waar een dierenopvanghuis zit voor o.a. wilde konijnen.
Nu was het allemaal snel geregeld, maar voor hetzelfde geld had ik ze nog een week thuis moeten verzorgen. Dit had ik uiteraard met liefde gedaan. Maar je gaat je toch afvragen....waar doe je goed aan? Je kan niet ieder konijn dat je uit je moestuin verjaagd mee naar huis nemen en verzorgen tot het in het wild kan worden vrijgelaten. Als je bladluizen hebt hoop je stiekem ook op lieveheersbeestjes die ze komen opeten.
Ik kan alleen nog niet zo makkelijk over konijnen denken als dat ik over bladluizen denk. En gelukkig zie ik dat Luuk dat ook nog heeft na jaren een moestuin te hebben.
Marian en ik waren gezellig aan het praten over alledaagse dingen toen ik opeens wegzakte in de grond. Hierbij slaakte ik uiteraard een klein gilletje. De hoofdtuinder Luuk kwam meteen kijken wat er aan de hand was. Ik was in een konijnenhol gaan staan.
Een konijnen hol, een nachtmerrie voor de biologische tuinder. Ik vroeg aan Luuk wat hij wilde dat ik ermee ging doen. Hij vroeg of ik dit wilde uitgraven tot het einde om te zien wat voor een hol het was. Uiteraard wilde ik dat wel. Een onderbreking van de taak waar we mee bezig waren vond ik wel aantrekkelijk, aangezien er zich een blaar in mijn handpalm aan het vormen was.
Er leek geen einde aan het hol te komen, het werd steeds dieper en ik haalde op een gegeven moment de zandlaag die onder de aardelaag zit, naar boven. Het was een mooi gegraven gang, die ik wild aan het afbreken was. Hoe bijzonder het ook was, ik was vastbesloten het einde van het hol te vinden. Na een bijna 1,5 meter lange gang te hebben gevolgd die steeds dieper werd, was het einde aan zicht.
Een holletje. Ongeveer 1 meter diep, als het niet dieper was. Een holletje met nest materiaal. Onze eerste reactie was: "een oud nestje, wat schattig".
Echter vond Luuk dit natuurlijk een stuk minder schattig. Een nest met wilde konijnen kan zo 5 jongen bevatten. Als dat vrolijk rondhuppelt in jouw moestuin waar je van moet leven en de kost mee verdient....je begrijpt waar ik naartoe wil. Een paradijs voor het konijn, een nachtmerrie voor de tuinder. Op het moment dat we aan het bespreken waren wat we ermee gingen doen zagen Luuk en ik iets bewegen. Ja hoor, er leefde nog iets in dat nestje. Je zag kleine oortjes in het donkere holletje bewegen. Mijn eerste reactie was "OH wat lief!!!", maar hier reageerde Luuk wat minder enthousiast op. De twee keuzes waren: nek omdraaien of in het bos zetten met grote kans dat een buizerd ze diezelfde avond nog te pakken had. Ik kreeg meteen kippenvel. Die schattige kleine pluizenbolletjes aan hun lot overlaten was voor mij geen optie. "Dan neem ik ze mee", zei ik resoluut, zonder überhaupt over mijn vervolgstappen na te denken. Luuk had een keer eerder de dierenbescherming gebeld en deze had ze toen opgehaald, maar omdat de tuin ging sluiten was dat geen optie mee. Dus wij de kleintjes uit hun nestje gehaald en in een kratje gedaan. Even was ik bang dat het een nest van 10 konijnen zou zijn, het zal je maar overkomen. Maar gelukkig waren het twee hele kleine schattige bruine konijntjes die in je handpalm zouden passen.
Na drie keer doorverbonden te zijn met onder andere dierenopvanghuizen en de dierenambulance kreeg ik eindelijk medewerking van het huisdieren meldpunt. Zij namen ze met liefde mee en zouden ze naar Nijkerkerveen brengen waar een dierenopvanghuis zit voor o.a. wilde konijnen.
Nu was het allemaal snel geregeld, maar voor hetzelfde geld had ik ze nog een week thuis moeten verzorgen. Dit had ik uiteraard met liefde gedaan. Maar je gaat je toch afvragen....waar doe je goed aan? Je kan niet ieder konijn dat je uit je moestuin verjaagd mee naar huis nemen en verzorgen tot het in het wild kan worden vrijgelaten. Als je bladluizen hebt hoop je stiekem ook op lieveheersbeestjes die ze komen opeten.
Ik kan alleen nog niet zo makkelijk over konijnen denken als dat ik over bladluizen denk. En gelukkig zie ik dat Luuk dat ook nog heeft na jaren een moestuin te hebben.
Dit is de enige foto die ik van Puk en Pluk heb.
Reacties
Een reactie posten